Paranoia, volumen 2

Aquí está o estupendo, o marabilloso, o fantástico... bueno... isto... "relato".


Un segundo despois estaba atrapada entre a parede de ladrillo da aula e o dono daquel brazo, que lle susurraba ó oído palabras que ela non podía comprender, de tan atordada que estaba. Ó ver que non respondía, apartouna da parede, abrazouna con forza e díxolle:

- Sinto ser tan brusco, pero non podía soportalo máis. Tiña que facelo.

Dito isto, colleulle a cara cunha man de dedos longos e finos e achegouse a ela, ata que os seus labios quedaron a escasos milímetros. Facendo un esforzo monumental, contívose un momento, o xusto para dicirlle, cun sorriso pícaro:

- Dime que isto non é o que queres, e marcho.

No medio da escuridade, ela sorriu. El non o puido ver, pero si notou como ela salvaba a distancia que os separaba e, suavemente, facía que os seus beizos se tocaran. Ó cabo duns segundos, soltouno e afastouse del. Non reaccionou. Ela, preocupada, estirou o brazo e tocoulle o ombro.

- Asier...

El seguiu sen responder. Colleulle as mans e achegounas á cara sen afeitar. Rascaba. Ela estirou os dedos e seguiu con eles a liña da súa mandíbula. Abriu a boca para dicirlle algo, pero de súpeto tirou dela e atacou a súa boca coma se fose un náufrago á deriva aferrándose a un madeiro. Agarroulle a cabeza cunha man e colocou a outra no medio das súas costas. Naiara quedou quieta un momento, coas mans non seus brazos. Notáballe os músculos tensos por debaixo da roupa. Aínda máis, ríxidos. Deslizou a man ata o seu pescozo, nun aceno tranquilizador. Automaticamente, notou como el relaxaba todo o corpo. Ela zafouse do seu abrazo e apoioulle as mans no peito. Empurrouno cara atrás, ata que tropezou cunha cadeira e caeu sentado nela. Seguiu presionando os seus ombros para que non se levantara e, poñendo unha perna a cada lado da cadeira, quedou sentada sobre el. Apertouse contra o seu peito, e el pasou as mans polas súas costas, impedindo ambos calquera posibilidade de fuxida. Ficaron así un anaco, bicándose sen descanso, entrelazando as linguas, ata que ela soltou o seu pescozo e meteu as mans por debaixo da súas camiseta. Entón el reaccionou. Soltouna e ergueuse de golpe, facendo que ela case caese ó chan. Abriu a porta e, grazas á claridade que inundou a aula, Naiara puido ver como el apertaba os puños e marchaba correndo.


Quedou deitada un anaco máis, reflexionando. Por que fixera iso? Ademais, despois, cando estaban todos xuntos, falando tranquilamente antes de entrar á última clase, el estaba na outra punta do grupo. E notaba que a estaba a mirar, pero cando ela desviaba a vista e a dirixía ós seus ollos, el viraba a cara.
Abriu os ollos e ergueuse da cama. Colleu a bata e, mentres a poñía para que non lle collese o frío, decidiu que falaría con el ó día seguinte, custase o que custase.

Obra de arte

Boas, meus nenos! ¿Sabedes? GuguTata fixo un debuxo de felicitación a Queroseno e Troncho perdido. Aquí o tedes:




Pedazo obra de arte. Teño unha Picasso na familia. =D

Paranoia

Boas. Hoxe apetecíame compartir unha cousa. Escribino hai xa unhas semana, e está sen terminar (coma todo o que escribo últimamente). De todas maneiras, cando o acabe (se é que o acabo) farei unha entrada nova con todo o texto.

“Esta mañá non podía deixar de mirarte”. Ela non puido evitar sorrir, ó ver aquela nota entre os seus apuntes. Por fin, despois de dúas semanas recibindo aqueles misteriosos papeliños, sabía de quen procedían. E tamén sabía onde atopalo. Cando o localizou ente o enxame de estudantes, dirixiuse cara el en silencio. Quedou un anaco mirando para as súas costas, recreándose coa visión dos seus anchos ombros e da pel do seu pescozo, que se lle antollaba moi suave. Tanto, que se estremeceu só con pensar en rozala coa punta dos dedos. Sacudiu a cabeza, incómoda. Non, ese non era o momento de pensar niso. Primeiro, tiña que asegurarse de que el soubera que o descubrira.

Achegouse de vagar e sentou ó seu carón. Saudouno cun tenro “ola” e un pequeno sorriso. El devolveulle o saúdo, mirándoa medio segundo máis do necesario, e volveu cravar os ollos nos seus apuntes. Ela sacou as súas cousas, e aproveitou ese momento para miralo de esguello. Recorreu cos ollos todos os seus rasgos, a fronte, o nariz, as pálpebras, as meixelas, os beizos... Eses preciosos e suaves beizos que tanto desexaba rozar... Volveu sacudir a cabeza, desgustada. Pero que lle facía aquel rapaz por que a atraía tanto? Decidiu que xa pensaría naquilo noutro momento, e puxo en práctica o seu plan. Sacou un papel e escribiu: “ Hai semanas que eu non podo deixar de mirarte”. Pasoulla discretamente e agardou. El leuna en silencio. Ela cruzou os dedos baixo a mesa. El deulle a volta á nota e escribiu algo; despois devolveulla sen mirala. Ela, alarmada pola frialdade coa que o fixera, comezou a pensar que se equivocara de persoa. Tremíanlle as mans, caéuselle a nota ó chan. Colleuna e, cando se volveu erguer, tiña outra agardándoa. Leu primeiro a que acababa de rescatar do chan: “Xoves, 16:30, na fonte”. E a segunda dicía: “; )”. Colleu as dúas e gardounas no estoxo. Dez minutos despois, recolleu e ergueuse, disposta a marchar. Cando pasou por detrás del, nun arranque de inspiración, deslizou os dedos pola súa caluga. O formigueo que lle causou fixo que non puidera deixar de pensar nel o resto do día.

Martes. Aínda era martes. Ela comezaba a desesperarse. E máis despois do que ocorrera esa mañá. Alí, deitada na cama, cómoda e relaxada como estaba, pechou os ollos e dispúxose a recordar...

Dúas clases. Ese día só tivera dúas clases. Cando se dirixía á primeira (chegaba t arde, coma sempre), el pasou ó seu carón. Xusto pegado a ela. Tanto, que lle rozou o pescozo coa punta dos dedos, tal el como ela lle fixera a el. Tanto, que el notou como ela se estremecía. Tanto, que o aire que deixou ó pasar arrastrou o seu aroma ata o nariz dela. Quedou alí plantada, ríxida, ata que unha voz a espabilou.

• Naiara, esperta! Que o profesor xa está dentro!

• Vou, vou!

Abriu os ollos e maldeciu polo baixo. Ergueu a cabeza da almofada e mirou ós pés. O seu irmán pequeno estaba alí, facéndolle cóxegas. Suspirou e despois ergueuse de golpe, sorprendéndoo. Colleuno polas axilas e levantouno. E riu e comezou a pedir:

• O avión, o avión!

E ela, que adoraba a aquel pequeno, xogou con el ata que os dous acabaron baldados.

Soa outra vez. O pequeno acababa de marchar; seica era máis importante merendar que xogar. Sorriu. Ese pequeniño era demasiado simpático.

Volveuse deitar, e desta vez meteuse por debaixo das mantas (por se os trasgos das cóxegas). Alí, acochadiña e quentiña, seguiu recordando...

Saíu disparada da primeira clase. Tiña moita présa. Maldita vexiga

Unha vez fóra dos servizos, localizou ós seus compañeiros e botou a andar cara eles. Ó pasar por diante dunha aula aparentemente pechada e ás escuras, abriuse a porta. Só un chisquiño, o suficiente para que saíse un brazo, a agarrase e a metese dentro.

Biscoito hohoho

¿Sabedes? Onte celebramos o cumple de Queroseno! Non foi gran cousa, unhas tarxetiñas, bicos, abrazos, e... Este pedazo biscoito! Bueno, aquí xa está medio fanado o pobre, e que estaba rico!

Bueno, pois iso é todo, saimos de festa (caían chuzos de punta, acabamos con piscinas nos pés), comimos biscoito e rematamos a faena cunha ultra-mega-super-hiper-hamburguesa.

A-lu-ci-nan-te.

REGRESO

Ola, meus filliños! Despois de séculos sen aparecer por aquí (que si, que xa o sei, que me non me botastes nada de menos) por fin regresei. E non creades que me presionaron, diso nada monada, decidín eu soíña volver a escribir paridas por aquí. Si, xa sei que este non é o idima no que falo sempre, pero a partir de agora vádesvos ter que chinchar porque non vou escribir en ningún outro (ata que aprenda coreano, entón VADES FLIPAR)

¿Que que hai de novo na miña vida? Nada en especial... acabei o bacharelato, fixen selectividade, saiume un pelo no nariz, estou na universidade, teño pelos de tola... Minucias sen importancia.

E, de momento, este é o meu triunfal regreso. Cando volva ter algo interesante que contar, volverei como volveu Goku á casa despois de resucitar por terceira vez.

Abur!