Paranoia, volumen 3

O mércores non deu con el ata pouco antes da unha da tarde. Estaba agardando a que saíran os da clase anterior da aula, apoiada na parede, cando o mirou chegar. Dirixiuse a el de vagar e arrimouse de novo á parede, ó seu carón.

- Ola. – saudouno sen miralo, para evitar que esquivara a mirada  e non respondera.

- ...-

- Eu tamén me alegro de verte – desta vez si que houbo reacción, apenas un pequeno movemento das cellas.

- ...-

- Vasme deixar aquí falando soa, coma se estivese tola?

- Acaso non o estás?

<< Por fin>>, pensou ela, <>.

            - Bueno, aquí todos estamos un pouco tolos, non si?

            - ... –

            - Hoxe estamos pouco faladeiros... Claro, dáseche mellor usar a lingua para outras cousas.

Ante esta provocación, volveu a c ara de golpe e mirouna ós ollos, longa e intensamente. Cando ela estaba a piques de agarralo e bicalo alí mesmo chegou a profesora, momento que Asier aproveitou para zafarse e entrar correndo. Naiara, sacudindo a cabeza, entrou detrás.

            Ó acabar a clase saíron os dous correndo, para non perder o bus, polo que se atoparon de novo na parada. Pero o autobús chegou xa, de maneira que non puideron falar, pero el deslizoulle un papel no  peto e sentou no único asento libre que quedaba na parte dianteira. Ela acomodouse atrás e sacou o papeliño. Era un correo electrónico. Sorriu.