Paranoia, volumen 5

Xoves. Por fin era xoves. E, aínda que no fondo estaba algo asustada, morría de ganas por estar a soas con el. Tantas, que non puido agardar e foi buscalo antes da última clase. Foi directa á sala máxica, pero non estaba alí. Estrañada, dispoñíase a volver cando oíu que a chamaban.

            - Naiara! – bisbou unha voz á súa dereita.

            - Que!? – respondeu ela, asustada

            - Tranquila – riu a voz -, son eu.

            - Onde estás?

            - Aquí – asomou a cabeza por detrás dunha estantería e tendeulle a man.

            - Dende cando te volviches pantasma? – bromeu, agarrándolle os dedos.

            - Non son unha pantasma, só son discreto – tirou dela e levouna a un rincón tranquilo.

            - A xente discreta non da sustos de morte.

            - Veña, non disimules, sei que viñeches aquí a buscarme.

Ó verse descuberta ruborizouse ata as orellas, pero mantivo a compostura. Cando estaba a piques de abrir a boca para contestarlle, el púxolle un dedo nos beizos e bicouna no nariz.

            - Temos clase – recordoulle, e marchou, deixándoa alí plantada.

<>, pensou ela, <>.